Hoevenen, 25 april 2010. Dit weekend is het, na zes maanden inactiviteit door slecht weer, drukke agenda, en technische problemen met het clubtoestel, eindelijk nog eens gelukt om een vluchtje te maken. Ondertussen 24 uur later zit ik nog altijd met een ‘high’… vliegen is toch een zalige drug… die bovendien totaal ongevaarlijk is!
Tijdens de vlucht ook mezelf nog eens de vraag gesteld wat er nu eigenlijk zo leuk is aan vliegen, en eerlijk gezegd moet ik het antwoord schuldig blijven. Is het gevoel van snelheid? Vast niet, want vanaf een duizend voet hoogte is dat gevoel omzeggens nihil. Hoewel, gewoon de wetenschap dat je tegen een snelheid over autostrades vliegt die totaal onverantwoord zou zijn op de weg is op zich al leuk. De vlucht voor Piloot en Vliegtuig met de Corvalis 400, toen nog Columbia 400, naar Duitsland is een uitzondering. Het was een wedstrijd met Guido die met een Mini Cooper onderweg was. Hoewel we veel later vertrokken waren, kwamen we veel vroeger aan. Jammer genoeg werd de triomf een beetje vergald omdat we de Mini nodig hadden om ons tot een plaatselijke ‘Kneipe’ te brengen om de dag af te sluiten met een frisse pint.
 | Echt spelen met de wolken, en er dus ook door vliegen, is het voorrecht van IFR gekwalificeerde piloten, maar zelfs met respect voor de reglementaire afstanden kan dit nog heel fun zijn voor een VFR piloot. Getuige daarvan deze foto die een deelnemer was in de flyforfun.be fotowedstrijd enkele jaren geleden. (Foto Christiaan Van Heijst) |
Is het het plezier om aan de controls van het toestel te zitten? Misschien, maar waarom zijn er dan nog piloten die in loggere vliegtuigen vliegen, en kiezen we niet allemaal voor een heerlijk aanvoelend zweefvliegtuig, ULM of acro-bak? Na jaren met Cessna gevlogen te hebben ben ik overgestapt naar ULM omdat deze veel leuker zijn in het vliegen op zich. Vooral met de Storm vliegen is een plezier dat misschien nog het best te vergelijken valt met skiën met een goed stel ‘carve-skies’. Messcherp snijdt dat ding door de lucht.
Het gevoel van vrijheid misschien? Zal zeker spelen, maar in een open ULM of met een paramotor moet dit toch nog veel groter zijn, en toch trekt me dit niet zo erg aan. Hoewel… tijdens het vliegverbod zag ik in de polders bij Damme een paramotor in de lucht spelen, en eerlijk gezegd was ik stikjaloers… Eén van de mooiste vliegherinneringen die ik heb zijn trouwens onder een parapente in de Oostenrijkse Alpen. Alle vluchten tussen het reliëf zijn trouwens de moeite. De schoonheid van de bergen op zich blijft een grote aantrekkingsfactor.
Een andere mooie herinnering was in een zweefvliegtuig boven Saint-Hubert. Het liep al tegen sunset aan, en na een vlucht van meer dan zes uur was de thermiek op, en was het eindelijk tijd om te gaan landen. Rustig uitzweven over de zacht glooiende heuvels van de Ardennen onder een prachtige avondzon ben ik, nu bijna 20 jaar later nog altijd niet vergeten.
Het unieke perspectief om de wereld van boven te kunnen bekijken? Luchtfoto’s bekijken op Google Earth of Microsoft Life is goedkoper… en toch. Het doet er niet toe hoe dikwijls ik al rond de CTR van Antwerpen geweest ben, ik zal altijd wel een nieuwe bezienswaardigheid vanuit de lucht ontdekken… of herontdekken en opnieuw appreciëren. Vlaanderen is dan misschien wel grotendeels volgebouwd, er zijn nog altijd mooie hoekjes die een bezoek waard zijn. De Schelde aan Sind-Amands, de Noorderkempen, zelfs de Haven van Antwerpen blijven indruk op me maken. … en dan hebben we het nog niet over de nog mooiere plekjes over de taalgrens of bij onze Zuiderburen.
 | Een andere deelnemer in deze fotowedstrijd was Paul Hopff. (Foto Paul Hopff) |
Spelen met de wolken is een ander voorrecht dat we als piloot hebben. Weer gaan de herinneringen 20 jaar terug naar Saint-Hubert. Met de zwever thermieken tot nét onder de wolk, en dan uit de basis vliegen. Vooral als de zon achter de wolk staat, en de gouden stralen langs de rand priemen, geeft dit een onvergetelijk zicht. Of nog die IFR vluchten waar je wél door de wolken mag vliegen. Het ene moment vlieg je onder een stralende zon, en het volgende moment zie je, heel letterlijk, bijna de tippen van je vleugels niet meer, en weer een moment later terug stralende zon. Jammer genoeg enkel voorbehouden voor de houders van een IFR licentie, maar wel heel leuk. In sommige landen is een zogenaamde ‘VFR on top’ toegestaan (vliegen boven de wolken). Heerlijk om in de blauwe lucht te vliegen boven een zee van watten… Toch is dit ook niet dé reden om het vliegen zo verslavend te vinden. Onder een wolkenloze hemel door het zwerk scheuren is immers bijna even leuk.
Eén ding staat vast: we hebben allemaal onze eigen redenen om het luchtruim in te trekken. Wat is die van jou? Mail ons je mooiste vliegherinneringen…
Peter Snoeckx
