Brussel, 2 februari 2022. Het kantoor ligt er stil bij en het uitzicht op de Wetstraat is regenachtig met windvlagen die de voetgangers en de fietsers het hoofd naar beneden duwen. Op het Europees kantoor van de General Aviation Manufacturers Association (GAMA) op de vijfde verdieping loopt er ook een wervelwind rond. COVID-gewijs werkt iedereen thuis maar de Belgische Cate Brancart is voor enkele dagen in Brussel en maakt graag tijd voor een in-person gesprek.
Na de introductie van de enorme vergaderruimte die heel het kantoor domineert (“In de goeie ouwe tijd (lees: voor COVID), was het hier altijd een gezellige drukte, we moesten stoelen bijzetten om iedereen een plaats te geven”), gaan we er bij een kopje thee bij zitten.
Vader-Dochter moment
Cate is 32 en zoals vaker, is het ‘de schuld’ van haar vader dat ze in de luchtvaart rolde. “Luchtvaart is altijd een integraal deel van ons leven thuis geweest. Ik was acht of negen jaar oud toen ik met hem begon mee te vliegen. Het was magisch. Magisch! De sfeer van een vliegveld heeft een aantrekkingskracht die ik niet kan definiëren. Ik was een klein meisje en ik waste de vliegtuigen, deed klusjes op de luchthaven, alles, alles, wat er ook te doen was – ik deed het met ontzettend veel plezier.”
Vandaag is Cate Brancart, manager European Operations voor GAMA – maar voor we zover zijn, een stapje terug.
“Op mijn 15e wilde ik mijn PPL halen – maar mijn ouders eisten eerst een rijbewijs en dan een PPL. Tot mijn achttiende verjaardag werkte ik dan maar odd jobs om te sparen voor mijn pilootlicentie. Ondertussen was ik van school gestuurd in Brussel wegens ‘niet slim genoeg.’” Saint Michel, een humaniora met een elitair tintje, zag Cate liever gaan dan komen. “Ze begrepen niet wat me boeide, ik was niet hun type – ze wilden me graag kwijt aan een technische school.”
Tennessee en terug
De slag in het gezicht van de jonge vrouw kwam hard aan – een verhaal dat we vaker tegenkwamen – en Cate vertrok voor een jaar naar de US. “Ik was gebuisd op Saint Michel maar slaagde erin om een studiebeurs te krijgen voor een ‘college’ in Tennessee.
“Wat een eye opener! Strikt religieus – drie keer per week naar de kerk alsjeblief – mijn opvanggezin woonde in een trailerpark en mijn aankomst ging gepaard met een schokgolf doorheen de gemeenschap in Wartburg, Tennessee. Met zijn 800 inwoners maar een paar straten groot, diep verscholen in Tennessee, werd Cate hard aangepakt als iemand die naar de hel zou gaan omdat ze uit Europa kwam, waar abortus toegestaan is. “Mijn opvang-familie is van kerk moeten veranderen door die heetgebakerde conservatieve meute…”
Ondertussen had ze een schoolvriendin die iedere zaterdag in het nabijgelegen Crossville werkte. Het stadje is de ‘Golf-hoofdstad’ van de staat – en, belangrijker nog, heeft een klein vliegveldje. Precies wat Cate zocht! Met instructeur Leon Whitby begon ze vliegles te volgen in een C172 en vloog ze met hem Search and Rescue en andere missies. “Ik had echter een statuut van student en kon daarom als buitenlandse mijn brevet niet halen.”
Niet getreurd – Cate kwam met een pak levenslessen terug en begon Marketing en Communicatie aan het Institut des Hautes Études des Communications Sociales (IHECS) in Brussel. “Mijn vader had ondertussen een PA-28 gekocht en we vlogen in ‘t weekend in Saint- Ghislain. Met mijn diploma op zak trok ik in 2016 dan naar London voor een Masters in Journalism – en mijn eerste job als journaliste, bij Euronews.”
Euronews was echter geen succes [CB1] (“Alles bij elkaar beschouwd, begreep ik dat ik niet was gemaakt om dit soort jobs te doen”) en Cate werd marketing-verantwoordelijke bij de Belgian Flight School (BFS), met standplaatsen in Luik en Charleroi. “Ik kan het gewoon niet verklaren – geef mij een vliegveld, die clubatmosfeer, de piloten – en ik ben de gelukkigste mens op aarde.”
Er is geen toeval
In 2018 leest Cate toevallig een LinkedIn job advertentie van GAMA. Het stukje tekst wordt vergeten en als ze enkele dagen later het bericht terug zoekt, is de positie niet meer open. “Maar het was een perfecte match – ik voelde het.”
“Ik stuur mijn CV op en 24 uur later krijg ik van Kyle Martin, VP European Affairs GAMA, de vraag om een motiveringsbrief te sturen, asap. Nou, als er iets is waar ik keigoed in ben, is het mezelf motiveren! De brief was beresterk en ik zat op jobinterview voor ik het wist.”
Op de vraag hoe ze haar job-invulling zag antwoordde Cate gevat: “Ik ben absoluut de slechtste secretaresse die je je kunt voorstellen – maar alles wat met luchtvaart en vliegtuigen te maken heeft, kan ik aan.” En Cate ging die dag naar huis als nieuwste aanwinst van het GAMA-team in Brussel – niet wetend dat ze 700 andere kandidaten achter zich had gelaten. “Ik denk dat mijn typisch atypische aanpak geholpen heeft,” lacht ze stralend.
Hoe maakt U het? Met GAMA
GAMA is nog steeds een vrij grote onbekende in het Europees luchtvaartgebeuren. De banden tussen de helikopter-, drone- en vliegtuigfabrikanten worden door GAMA nauw aangetrokken “maar Europa heeft zoveel culturen, talen, dat er nog veel werk aan de winkel is. In de USA kent iedereen GAMA, alle piloten weten waar ze terecht kunnen. Hier hebben we nog een hele weg te gaan.”
Ze pakte de uitdaging echter met beiden handen aan en startte met acties allerhande om GAMA als verbindingsplatform te laten fungeren tussen de Europese instanties (Europees Parlement, Europese Commissie, EASA, Eurocontrol, ..) en de fabrikanten en operatoren.
Cate is lid van AOPA, Women in Aviation, Heritage Avions Morane-Saulnier et niet te vergeten de stichting Aviation for All.
Go To General Aviation Europe
‘We dragen met GAMA de luchtvaart uit naar de jeugd, werken aan diversiteitprogramma’s en met de ondersteuning van GAMA hebben we nu www.generalaviation.eu opgericht.”
Het is een platform om alle overheidsinstanties, vakverenigingen, fabrikanten, piloten, vliegscholen, musea – iedereen die met GA bezig is – samen te brengen. De site wil hét go-to platform zijn voor alle stakeholders om een betere gewaarwording te creëren over de onderwerpen van vandaag in General Aviation.
Het idee stamt uit een initiatief van 2019 van GAMA om de Europese Commissie kennis te laten maken met ‘het veldwerk.’ Weg van Brussel en de kantoren.
“Met een bus brachten we de delegatie van DG Move naar Luxaviation om de MRO taken in de praktijk en met eigen ogen te zien. David Van Den Langenbergh, President Aviation Services Luxaviation Group en voorzitter van de GAMA European Leaders Steering committee zorgde voor een boeiend pleidooi in the field.”[CB2]
Vandaar naar Namen waar de groep aan een speed dating sessie deelnam met een ATO, ATC, operator en een Sonaca[CB3] Aircraft afgevaardigde. “De groep van de Europese Commissie was helemaal overtuigd van het belang om concreet met mensen uit de eerste lijn in de industrie samen te zitten en uit eerste hand te vernemen wat de issues zijn.” Als afsluiter kon ieder lid van de groep van de Europese Commissie een vlucht maken met een Sonaca 200 “to get a real feel of flying!”
“Ik heb absoluut de beste job in de wereld. Werken in de luchtvaart, voor GAMA, en iedere dag bruggen bouwen tussen alle partijen om de luchtvaart beter, veiliger te maken naar de toekomst toe. Wat is er leuker dan dat?”
Wat drijft iemand als Cate nu?
Lange stilte….. “Dat is nu iets waar ik geen antwoord op heb,” zegt de spraakwaterval lachend. “Op het moment dat de wielen de grond verlaten, ben ik gewoon de gelukkigste mens in de wereld. Gewoon.”
“Ik moet gewoon vliegen. Kijk, voor COVID moesten mijn baas en ik naar EASA in Keulen. Het was mooi weer. Zeg ik tegen hem: Waarom de trein als we kunnen vliegen? Dus zijn we met de PA-28 die ik samen met mijn vader in co-sharing bezit, naar Keulen gevolgen – Top !”
What’s next? “GAMA zal voor de eerste keer aan AERO Friedrichshafen deelnemen als standhouder – iedereen is van harte welkom! En voor de vliegtuigfans, GAMA Europe zal voor de allereerste keer deelnemen aan Oshkosh 2022.”
Cate Brancart zet GAMA in Europa op de kaart, met een ‘joie de vivre’ en een passie die weinigen haar nadoen. Go Cate!
Eric Dauchy
