Op de muur van het kerkhof, naast de trappen naar de kerk en het kerkhof, vinden we een gedenkplaat voor Private First Class Milo C. Huempfner van het 551st Parachute Infantry Battalion. Dit onafhankelijke battalion werd toegewezen aan een grotere eenheid naar gelang de noden van het ogenblik. Bij de start van het Duitse Ardennenoffensief bevond het 551st zich in Noord Frankrijk. Ze werden naar België gezonden op 19 december waar ze werden toegevoegd aan de 30th US Infantry Division op de Duitse noordflank.
Op 22 december zat Milo Huempfner achter het stuur van een vrachtwagen geladen met mortiergranaten achteraan in een konvooi. In een gladde bocht van de weg verloor hij de controle en de truck gleed in de berm. PFC Huempfner kreeg de opdracht bij zijn beschadigde truck te wachten tot er hulp kwam opdagen; als de Duitsers de plaats zouden bereiken, moest hij zijn lading in brand steken zodat ze niet in vijandelijke handen zou vallen. En weg was de rest van het konvooi, Milo Huempfner achterlatend in Leignon. Leignon bij Dinant is zowat het verste punt dat de Duitse panzers bereikten in hun koers naar de Maas; uiteindelijk werden ze in het 10 km meer westelijk gelegen Celles (Houyet) tot stilstand gebracht.
De eerste militair die langs kwam was een Amerikaanse luitenant in een jeep die hem vertelde dat de Duitsers vlakbij waren en de kant van Leignon uitkwamen; hij maande Milo aan om in zijn jeep te stappen en zich uit de voeten te maken. Maar PFC Huempfner bleef bij zijn beschadigde truck zoals hem opgedragen was. De volgende passanten was een jeep waarvan de ‘Amerikaanse’ inzittenden hem vroegen of er Amerikaanse soldaten in de omgeving waren waarna ze hun weg verder zetten. Achteraf zou blijken dat dit Duitsers waren in Amerikaanse uniformen. Ze maakten deel uit van een plan van mastermind Otto Skorzeny om met Duitsers in Amerikaanse uniformen en met Amerikaanse voertuigen verwarring te zaaien achter de Geallieerde lijnen.
Uiteindelijk zouden eenheden van de Duitse 2. Panzer Division ’s anderendaags Leignon bereiken. Huempfner stak zijn truck in brand en begon in zijn eentje een guerrillaoorlog met slechts een M1-geweer, een .45 Colt revolver en twee handgranaten. Hij slaagde erin om enkele Duitse gepantserde voertuigen buiten gebruik te stellen en enkele Duitse soldaten te doden. Bovendien kon hij enkele Geallieerde konvooien die te dicht in de buurt kwamen tijdig waarschuwen voor de aanwezigheid van Duitse troepen in het dorp.
Al die tijd kon hij rekenen op de steun van de inwoners van Leignon voor eten en onderdak. Op Kerstavond vroegen ze hem de wacht te houden aan de kerk terwijl ze binnen de Kerstnachtmis bijwoonden. En zo hield hij buiten aan de kerkdeur de wacht tot de mis gedaan was.
Op Kerstdag waren de Amerikaanse bevrijders dichtbij en enkele Duitse soldaten die zich verborgen hielden in een schuur gaven zich over aan Milo Huempfner. Toen de eerste Amerikanen het dorp binnen reden hielden ze hem voor een Duitser. Hij had een Duitse verrekijker rond de hals, en kon niet zeggen tot welke divisie hij behoorde omdat zijn eenheid niet tot een groter geheel behoorde. Bovendien kende hij uiteraard het paswoord niet en klonk zijn naam nogal Duits. Hij werd aanzien voor een spion. Een begrijpelijk misverstand dat de inwoners van Leignon gelukkig konden recht zetten.
Op 9 juni 1945 ontving hij voor zijn acties in en rond Leignon het Amerikaanse Distinguished Service Cross. Hij overleed op 6 maart 1965, slechts 61 jaar oud.
Op 3 februari 2002 werd een gedenkplaat aangebracht op de muur van het kerkhof waar hij achtenvijftig jaar voordien de wacht hield zodat de inwoners van Leignon ongestoord de Kerstviering konden bijwonen.
