Aan de Kortijnen 12 in Retie, een zijstraat van de weg van Oud-Turnhout naar Retie staat dit monument voor de bemanning van de C-47 42-100981 “Chevelet”. Het toestel van de US IXth Troop Carrier Pathfinder Group verongelukte op zondag 17 september 1944 tijdens de operatie Market Garden, het toestel werd om 13.32 uur lokale tijd getroffen door Duits afweergschut. Aan boord zaten 5 bemanningsleden en 10 Pathfinders van de Amerikaanse 101st Airborne Division, de “Screaming Eagles”. De 5 bemanningsleden en 4 van de Pathfinders verloren het leven. Het vliegtuig sloeg op deze plaats brandend te pletter, kort tegen de boerderij van Jan Adriaensen die volledig afbrandde.
De bemanning bestond uit piloot 2Lt Eugene P. Shauvin, co-piloot 2Lt Walter I. Green, navigator 2Lt John F. Richards, radio-operator SSgt Matthew Bloomfield en crew chief SSgt Stanley A. Fischer. Namen van de para’s: 501st Parachute Infantry Regiment: 1Lt Charles M. Faith (ontsnapt), Pvt Lester R. Hunt (krijgsgevangen), T/5 Richard H. Beaver (krijgsgevangen), Pvt. Spencer E. Everly (krijgsgevangen), Pvt. Alvin Haux (krijgsgevangen), Pfc Ernest A. Robinson (krijgsgevangen), Cpl Delbert S. Brazille (gesneuveld), Pvt Michael Rofar (gesneuveld), Pvt George L. Sarlas (gesneuveld). 502nd Parachute Infantry Regiment: Pvt Roy L. Stephens (gesneuveld).
De achterkleinkinderen van de man in wiens tuin het vliegtuig neerstortte, de zussen Chris en Lydie Nuyts, deden heel wat onderzoek over deze crash. Ze konden ondermeer een bijzonder vriendschappelijk contact leggen met Linda Shauvin, die was 3 jaar toen haar vader in België als piloot omkwam. Eugene Shauvin werd nooit terug gevonden en staat nog altijd vermeld als vermist. Charles Faith wist onder te duiken bij een gezin in Retie en werd bij de bevrijding overgedragen aan de geallieerden. De gedenksteen werd geplaatst waar het merendeel van de brokstukken van het vliegtuig neerkwam. Amerikaanse soldaten onthulden het gedenkteken in aanwezigheid van een afgevaardigde van de Amerikaanse ambassade en van nabestaanden van de crash.
De vijf bemanningsleden en vier para’s werden eerst ter plaatse begraven en later overgebracht naar het Retiese kerkhof. Daarna werden ze bijgezet in het Amerikaanse militaire kerkhof van Neuville-en-Condroz bij Luik. Info via Benno Goethals.
© Stefan Vantigchelt
Jos Verhaeren meldde ons op 20 april 2021 dat in Retie is gestart met een nieuwe zoektocht naar de stoffelijke resten van de gesneuvelde piloot 2nd LT E.P. Shauvin. Het onderzoek wordt uitgevoerd door het Amerikaanse Defence POW/MIA Accounting Agency (DPAA), een dienst binnen het Amerikaanse Ministerie van Defensie met als opdracht het vinden van Amerikaanse militairen die op de lijst staan als krijgsgevangenen of vermist worden in conflicten uit het verleden, waar ook ter wereld.
Volgens een bericht van de Belgische regionale televisiezender RTV (27 mei 2021) is het Amerikaans leger voorlopig gestopt met de zoektocht naar piloot 2Lt Eugene Shauvin. Er zijn menselijke botresten gevonden, alleen is het nog niet zeker of ze van Shauvin zijn of van één van de andere bemanningsleden. Verder DNA-onderzoek zal dat moeten uitwijzen.
Volgens journalist Kip Hill (The Spokesman-Review, Spokane, Washington, 4 april 2022) was vooral Linda Chauvin, dochter van U.S. Army Air Forces 2nd Lt. Eugene P. Shauvin, de bezieler van de zoektocht naar haar gesneuvelde vader.
Kip schreef in “Remains of Hillyard Airman Shot Down During World War II to Return After 77 years”:
“Meer dan achttien jaar verstreken tussen het moment in België dat Linda Chauvin, gravend in een loopgraaf, wist dat ze dicht bij het stoffelijk overschot van haar vader was en het moment vorige maand dat ze wist dat hij gevonden was. “Dat was een van de hoogtepunten van mijn leven,” zei Chauvin, die in Charlottesville, Virginia woont, vorige week in een telefonisch interview. “Om echt te kunnen zoeken, fysiek, naar mijn vader.”
Van 17 sept. 1944 tot 2 maart van dit jaar, stond Shauvin te boek als vermist in actie. Linda Chauvin, die twee jaar was toen haar vader stierf, zei dat ze zich nooit heeft afgevraagd wat er in de ogen van haar vader omging nadat hij door een Duits luchtafweergeschut werd beschoten. “Het enige wat mij als kind dreef, was dat ik iets over mijn vader wilde weten,” zei ze.
Het telegram van overlijden kwam meer dan een maand later in Portland aan. Het kwam twee jaar nadat Eugene Shauvin, één van negen kinderen die opgroeide in een huis aan Rich Avenue in Hillyard, zich had aangemeld als soldaat bij het Army Air Corps. Phyllis Shauvin volgde haar man door het hele land naar trainingslocaties in Californië en Georgia, zei Linda Chauvin, terwijl zij bij grootouders in Eugene bleef. De familie bracht een laatste nacht door in Chicago voordat hij overzee naar Engeland ging.
Aan het begin van het nieuwe millennium begon Linda Chauvin AOL Instant Messenger te gebruiken en op discussieforums te posten in een poging iets over haar vader te weten te komen. Ze schreef in een bericht dat haar vader was omgekomen als pathfinder en dat zijn stoffelijk overschot nog niet was gevonden. Het bericht trok de aandacht van Dave Berry, een amateur historicus die de taak op zich had genomen om het lot te achterhalen van de mannen die tijdens de oorlog pathfinder missies hadden gevlogen. Berry zei haar zoveel mogelijk documentatie te zoeken, en zo kwam ze bij 1Lt Charles M. Faith terecht, een van de para’s van het verongelukte vliegtuig.
Ze ging hem interviewen in Texas, en samen vlogen ze in 2001 naar België, waar Faith de greppel waar hij zich voor de Duitsers schuilhield opnieuw bezocht. Chauvin ging samen met Berry op jacht naar iemand die misschien wist wat er gebeurd was in het veld waar het vliegtuig neerstortte.
Ze sprak met een getuige, een man die in het nabijgelegen huis woonde, die zich herinnerde het vliegtuig te hebben zien neerstorten in Kortijnen, in de buurt van Retie. Ze vond ook een man die zei dat hij de opdracht had gekregen om in het veld gemeenschappelijke graven te graven voor de stoffelijke resten van de mannen die bij de crash waren omgekomen. Een andere vrouw die in de buurt woonde, de dochter van een man die bewijsmateriaal had verzameld over elk van de parachutisten die geland waren, leverde foto’s van de crashplaats, waardoor het geïmproviseerde onderzoeksteam kon samenstellen waar het vliegtuig neerstortte.
Linda Chauvin stond in dat veld in 2001, wetende dat ze waarschijnlijk naar dezelfde scène keek die diende als uitzicht voor haar vaders crash.”Ik heb me altijd een nare, lelijke plek voorgesteld,” zei ze. “Dit was de meest serene, mooie plek. Dit was een mooie plek om te sterven.”
Tijdens deze reis vonden ze een man die 19 was ten tijde van het ongeluk en vertelde dat hij had geholpen bij het graven van twee gemeenschappelijke graven op de plek. De stoffelijke resten werden later opgegraven en herbegraven op de dorpsbegraafplaats in Retie, maar uit rapporten bleek dat er slechts de stoffelijke resten van acht mannen in lagen.
Chauvin, die ervan overtuigd was dat haar vader in dat graf lag, drong aan op een onderzoek toen ze twee jaar later terugkeerde met een team onderzoekers van het U.S. Army Central Identification Laboratory, gevestigd in Hawaii.
In de jaren tussen dat eerste bezoek en de opgraving in 2003, kreeg de getuige die zich herinnerde dat hij de graven had blootgelegd een beroerte.
Twaalf jaar gingen voorbij. In 2015 kwam de Defense POW/MIA Accounting Agency – een groep die belast is met het identificeren en terugvinden van de overblijfselen van meer dan 81.000 soldaten die nog steeds vermist zijn uit conflicten die begonnen in de Tweede Wereldoorlog – door Spokane. Het verzamelde DNA monsters van Chauvin’s ooms. Van de acht broers die met Shauvin opgroeiden, dienden er zes in het leger tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Chauvin kwam opnieuw samen met een onderzoeker die in 2003 meeging, Johnie Webb, van het lab in Hawaï. Omdat ze, wat ze omschreef als “68 pond aan dossiers” over de zaak had bewaard, overtuigde Chauvin het POW/MIA agentschap om de opgraving te heropenen.
Luchtmacht Tech. Sgt. Apryl Hall was vier jaar in dienst bij het bureau en had aan negen zaken van vermiste soldaten gewerkt.
Chauvin was bevriend geraakt met de familie die op een aangrenzend terrein van de crashplaats woonde. Ze lieten haar weten dat haar werk in april 2021 zou beginnen, en hoewel het land nog steeds was afgesloten vanwege de COVID-19 pandemie, kon ze de diplomaten ervan overtuigen haar terug te laten vliegen.
Ze hielden haar in een woonwagen op het terrein om in quarantaine te gaan terwijl ze daar was. Chauvin zei dat ze elke dag aan haar deur kwam wanneer de bemanning aankwam, en wanneer ze vertrokken, om hen te bedanken voor hun werk.
“Het maakt me gewoon aan het huilen als ik denk aan het werk dat ze deden,” zei Chauvin, haar stem aanhoudend. “Je kon ze niet tegenhouden.”
Hall zei dat Chauvin’s aanwezigheid, die aanvankelijk werd tegengewerkt vanwege de aard van het werk en de intense belangstelling van de lokale media voor de zaak, een verzamelplaats werd voor de werkers.
“Ik denk dat haar aanwezigheid het team in een stroomversnelling bracht,” zei ze. “We hadden ons uit de naad gewerkt.”
De ploeg was in mei klaar en verliet België met overblijfselen die naar de Verenigde Staten werden teruggebracht om te worden getest.
Chauvin was in staat om de koffer van de stoffelijke resten vast te houden voordat ze het land uit werden gebracht en haar moeder te bellen, die in december op 99-jarige leeftijd overleed, net voordat de resten werden geïdentificeerd.
“Ik belde haar en zei: ‘Mam, ze hebben stoffelijke resten gevonden. Dat is alles wat ik zei,” zei Chauvin. “Ik was niet specifiek, omdat ik dat niet kon zijn. Dat stelde haar tevreden.”
Hall, die al sinds het voorjaar daarvoor sms’te met Chauvin, kreeg eerder deze maand een sms’je dat ze meteen wilde praten.
“Ik dacht: ‘Oh nee, er moet iets mis zijn'”, zei de technisch sergeant. “Ik wist gewoon vanaf het moment dat ze de telefoon opnam, dat ze gelukkig was.”
Het DNA dat zij en haar ooms aan het bureau gaven, leverde een perfecte match op met de stoffelijke resten, die gevonden werden op de plek waar die man zei dat hij in september 1944 had geholpen met het graven van de graven.
Er zijn plannen voor een begrafenisceremonie op het Holy Cross kerkhof, waar Eugene Shauvin eindelijk zal rusten naast het graf van zijn broers en ouders.
Chauvin heeft samengewerkt met ambtenaren van de begraafplaats en Rudy Lopez, directeur van de Veteranenbegraafplaats van de staat Washington in Medical Lake, en met de plaatselijke erewacht. Haar vader zal in juli een volledige militaire begrafenis krijgen; Chauvin hoopt op een fly-over door een C-47, het vliegtuig dat haar vader vloog op zijn laatste missie boven Europa.
“
