Diegem, 23 juli 2011. Willy Michiels was een van de lezers die reageerde op onze artikels over de crash van de Sabena DC-6 OO-SDB. Het toestel stortte op 13 februari 1955 neer nabij het Italiaanse Rieti. Niemand van de 8 bemanningsleden en 21 passagiers overleefde het ongeval. Op de plaats van het ongeval staat nu een monument.
 | Een van de laatste foto’s van het vertrek van de SN503 in Melsbroek. Op de voorgrond zien we Marie-thérèse en haar twee kinderen nog kijken naar hun familieleden op het balkon van de luchthaventerminal. (Archief Willy Michiels) |
 | Willy Sempels werkte voor Sabena in Congo. Deze foto, met obligate tropenhelm, werd eind 1954 genomen. (Archief Willy Michiels) |
Willy Michels werd in 1964 aangeworven bij Sabena. In 1994 beëindigde hij zijn carrière als manager planning van het grondpersoneel (ramphandling). Willy: “Dit is nog de armband die ik op de tarmac moest dragen om mij als Sabena-werknemer herkenbaar te maken. De eerste dagen had ik nog geen uniform. Toegangscontrole was toen een lachertje. Mijn bureau had twee deuren. De ene gaf toegang tot de parking van de wagens, via de andere deur kwam je op de tarmac. We liepen dus ongestoord door mijn bureau van groundside naar airside.” Willy blijft een trotse Sabenien. In een glazen kast bewaart hij diverse objecten die hem doen herinneren aan zijn carrière bij Sabena.
De moeder van Willy Michiels was de zus van Willy Sempels. De echtgenote van Willy Sempels (Marie-Thérèse -°5 mei 1920) en hun twee kinderen (Christiane – °15 oktober 1948 en Pierre – °27 november 1945) kwamen om het leven bij de crash van de OO-SDB.
Willy Michiels: “Willy Sempels vertrok op 7 november 1954 als werknemer van Sabena naar Congo. Aanvankelijk hadden Marie-Thérèse en de kinderen samen met hem naar Leopoldstad moeten afreizen. Sabena onderwierp zowel werknemers als hun familieleden die hen naar Congo vergezelden, voor het vertrek aan een grondig medisch onderzoek. Het resultaat van het onderzoek was niet zo positief voor Pierre, die moest eerst een operatie ondergaan alvorens naar Congo te mogen vliegen. Omwille van het medisch probleem werd het vertrek van Marie-Thérèse en haar kinderen uitgesteld tot februari 1955, zo kwamen ze dus op de noodlottige vlucht terecht.”
 | Met een houweel wordt een ijslaag van een passagiersdeur verwijderd. De man met het houweel is Savino Del Sole, de verantwoordelijke voor de toerismedienst van Rieti. Later begeleide hij ook familieleden van het gezin Sempels naar de plaats van het ongeval. (Archief Willy Michiels) |
Willy: “Mijn ouders, Claire Sempels en Theophiel Michiels, bezochten in augustus 1955 samen met Willy Sempels de plaats van het drama. Tijdens die tocht werden ze begeleid door Savino del Sole, de verantwoordelijke voor de toerismedienst van Rieti en van het skistation van de Terminillo, en Guili Massima, de bediende van Savino. Het wrak van de DC-6 was toen al verwijderd maar de helling lag nog bezaaid met kleine stukjes metaal, plexi, enz. De regio rond Rieti en Cantallice was toen nog een arme streek. Mijn ouders merkten zelf dat de lokale bevolking maar armzalig leefde. Toch waren de mensen erg hulpvaardig. Savino had een herdenkingsplaatje gemaakt voor Marie-Thérèse, Christiane en Pierre. Op de bergflank hebben ze met wat takken een geïmproviseerd kruis gezet, het eerste gedenkteken op de bergflank.”
 | Theophiel Michiels en Claire Sempels in augustus 1955 bij het kruis en de gedenkplaat die hun geliefde familieleden herdenkt. Geschikte kledij voor zo’n bergtocht had het echtpaar niet, kijk maar naar het schoeisel van Claire. Ze kwamen drijfnat terug van de wandeling. (Archief Willy Michiels) |
 | In augustus 1955 was het wrak al verwijderd maar de afgerukte bomen getuigden nog van het ongeval. (Archief Willy Michiels) |
Toen Theophiel terug in België was, maakte hij een album over de crash, een plakboek dat nu gekoesterd wordt door de familie Sempels. Theophiel schreef daarin over zijn bezoek aan de crashplaats: “Wij hebben daar gezocht, om toch maar iets te vinden, en wij hebben gevonden ook, hoe klein en nietig het ook was, een stukje van Christiane haar popje, dat ik hier vasthecht.” En nog: “Het is mijn innigste wens dat dit boek, altijd zal blijven bestaan in de familie, als een blijvende herinnering aan onze dierbare familieleden …. Draag er altijd zorg voor, wij hebben het ook gedaan, omdat wij zoveel van hen hielden, en om hunnen nagedachtenis te vereeuwigen. Gedaan te Diegem in den loop van het jaar 1955. Theophiel Michiels.”
 | Willy Michiels bewaart het familiealbum over de crash. Hij toont de foto van Marie-Thérèse en haar twee kinderen. Boven de foto zitten wat bloemen die in augustus 1955 op de plaats van het ongeval werden getrokken, ook een gordijnring van de DC-6. (Foto Paul Van Caesbroeck) |
Natuurlijk is in het album vooral aandacht besteed aan de eigen familieleden die omkwamen. Gans Machelen leefde mee met dorpsgenoot Willy, die naar Congo vertrokken was in de hoop er de levenstandaard van zijn gezin te verbeteren. Kranten vertelden dat de kleine Christiane nog leefde na het ongeval en was omgekomen door de vrieskou, een gerucht dat ten stelligste door officiële instanties werd ontkend. En er waren de verhalen over zeven doosjes geslepen diamanten die op de plaats van het ongeval werden terug gevonden en later aan de rechtmatige eigenaars werden bezorgd. Bij het doorbladeren van deze kranten kwamen de verhalen, die we ook in Italië hoorden, weer tot leven.
 | Een stukje van de pop van Christiane, in 1955 gevonden op de plaats van het drama, werd in het album gekleefd. (Archief Willy Michiels) |
Willy: “In 1960 ben ik zelf naar de plaats van het ongeval gaan zoeken. Savino Del Sole had ons naar de plaats van de crash moeten begeleiden. Omdat er een onverwacht probleem was opgedoken in het skioord, moest Savino zich op het allerlaatste moment laten vervangen. Het was een lange en moeilijke voettocht, de plaats van de ramp terugvinden was heel moeilijk. De gids vertelde ons wel dat we in de regio waren waar het vliegtuig was neergestort, ik betwijfel sterk of we toen de eigenlijke crashplaats hebben bereikt. Voor mij was die tocht toch heel belangrijk. Je moet weten dat Pierre Sempels niet alleen mijn neef was, maar ook een goede vriend. Ik was een jaar jonger dan Pierre. In onze jeugdjaren gingen we te voet van Diegem naar Machelen om er samen plezier te maken. Savino is een vriend geworden van onze familie, samen met zijn echtgenote hebben we hem hier ook in België ontvangen.”
De informatie die Willy Michiels ons bezorgde wordt ook doorgestuurd naar onze Italiaanse collega’s. Die blijven bijzonder hun best doen om de omgekomen passagiers en bemanningsleden te herdenken. Van 6 augustus tot 3 september wordt in de buurt van het Terminillo-skicentrum een nieuwe tentoonstelling georganiseerd over de crash en een tocht –begeleid door een priester– naar de plaats van het ongeval.
Frans Van Humbeek
Foto’s: Paul Van Caesbroeck
