Wevelgem, 4 mei 2014. Ook voor vriend-aan-huis en allround vlieger Dirk Van De Ginste was het een goed idee om eens een zondagnamiddagtrip te maken naar EGHB/Maypole Farm Airfield in Engeland, een privaat grasvliegveldje dat te koop staat maar strikt PPR is, en niet veraf gelegen van het toeristisch bekende Canterbury. Bovendien is het slechts een uurtje vliegen vanuit standplaats EBKT/Wevelgem. En verder was het de verjaardag van onze piloot maar er was niemand thuis om dat te vieren. Mevrouw aan het werk, soms moet dat ook op zondag, de kids (21 en 24 jaar) terug op de unief. Baan vrij dus voor een namiddagje vliegveldhoppen.
 | Een namiddag vliegveldhoppen: ‘Hoef je een flesje water?’ Waag het niet het plastic flesje te openen onderweg op kruishoogte, de druk zorgt voor alsdan ongewenste nattigheid … |
Zoals voor iedere vlucht was ook deze vliegtrip door Dirk tot in de puntjes voorbereid met de nodige faxen, e-mails en telefoontjes, want wie onaangekondigd op dit privéterrein komt landen, mag vijftig pond dokken in plaats van tien. En verder zijn ‘Her Majesty’s Customs and Excise’ bijzonder oplettend op wie uit het buitenland komt gevlogen en zich op een privévliegveldje neer zet.
 | Het vliegveldkantoortje van EGHB met ernaast erg propere lavatories. |
Wevelgem verlaten per vliegtuig is een makkie. Wie vriendelijk is, mag er van wederkerige vriendelijkheid genieten. De baan is breed en lang, so here we go. De neus van het toestel staat hoog maar het duurt een tijdje vooraleer de kist amechtig drieduizend voet haalt. Zo’n Robin was in zijn tijd een toffe kist maar, hallo!, we leven nu in een tijdperk van ULM/VLA’s die alsmaar rapper en hoger gaan aan beduidend mindere kost. Conclusie?
Verder gaat het nu, waarbij alle soorten kompas 170° afficheren. Bij Calais steken we het Kanaal over en verwonderen ons opnieuw over de forse scheepstrafiek op de Noordzee. Mid Channel melden wij ons af (Frankrijk) en weer aan (Engeland.) Het is nogal een kakafonie in de ether. Niet iedereen plant de vlucht even goed als Dirk dat doet. Nu … wie professioneel bezig is, krijgt direct gehoor, wie klungelt blijft even in het ongewisse. En opgelet. Wie boven Frankrijk vliegt, al was het maar voor heel even, moet er nu een Emergency Locator Transmitter (ELT) aan boord hebben. De kosten stapelen zich op voor wie wil blijven vliegen.
 | Zo’n ding gaat in alarm als de impact van een vliegtuig de norm overschrijdt. Maak dus nooit een harde landing, voortaan kan de Seaking opduiken. (Foto Kannad Aviation) |
Zoals steeds is het heerlijk zeilen boven zee, het is er zijdezacht. Dover komt in zicht: England, My Lionheart. Er zijn weer vele lappen grond in zicht die ongeschonden gebleven zijn door de mens. Dat is bij ons niet meer zo. Het is voorstad van Oostende over Gent naar Antwerpen tot Brussel. Een noodzakelijk kwaad?
De graspiste van Maypole is kort (560 m) en loopt ietwat omhoog. Er is een wandelpad dat aan het eind van de baan, de piste kruist. En verder moet er ook worden uitgekeken voor de paarden van de eigenaar van EGHB.
 | Wandelpaden zijn in Good, Old, England een zegen. Let evenwel op als ze een vliegveldje dwarsen. |
Dirk toont mij lacherig de meteo op dit vliegveldje. Er hangt een ferme steen aan een koord met erboven een bord met dit meteo-advies:
Stone is wet: Rain
Stone is dry: Not raining
Shadow on ground: Sunny
White on top: Snow
Can’t see stone: Foggy
Swinging stone: Windy
Stone jumping up & down: Earthquake
Stone gone: Tornado
 | Het meteokantoor op Maypole airfield (www.maypoleairfield.com); schaterlachen toegestaan. |
Zeer verhelderend voor elke vlieger. Vandaag zit de steen in de schaduw en is het hier echt vredig en stil. De oubollige hangars zijn verlaten, alle vliegtuigen zijn met het mooie weer uitgevlogen. Uit het niets staan toch plots twee douaniers op het grasveld. Ze willen alles van ons weten en scannen onze ID-kaarten die ze via hun computer verifiëren. Grondig zijn ze zeker. Ze fotograferen mag heel zeker niet.
 | Wapens die verboden zijn, zijn duidelijk op zo’n bord te lezen. Idem voor de invoer van valuta (maximum 10.000£.) |
We zoeken de pub op aan de andere kant van de straat. Surrey staat vol hoppe. Hier hangt het spul gedroogd aan het plafond. Een taxi pikt er ons op voor een namiddag Canterbury. Het is zondag en alle shops zijn er open. Schoolgroepen lummelen hier maar wat aan. Dat doet ook de buitenaardse taximan die ons terug moet brengen naar Maypole. Meaple? De handheld gps in zijn taxi is allicht een vondst in een pandjeswinkel en voor we weer op het vliegveld staan, hebben we de helft van Kent gezien. Dat we de volle pond zullen betalen voor deze rondrit, geen sprake van! Enfin.
 | Hop alom in de grensstreek van Surrey met Kent; gedroogd opgehangen in de plaatselijke pubs. |
Laten we een vluchtplan indienen. De eigenaar is opgedoken en probeert ons hierbij heel behulpzaam te zijn maar zijn computer weigert een vluchtplan te printen op papier om dat ingevuld door te faxen, het internet is out. Een oudere printer wordt ingeschakeld, daar ligt één vinger stof op. Om uit deze hilarische situatie te geraken, belt de man dan maar zelf Manston en geeft hij telefonisch onze gegevens door. Ziezo.
 | Het tien pond biljet als landingsgeld zit tussen de papierklem van het ‘in-en uit’-register in dit C-kantoortje. |
Zo’n grasveldje met korte baan is opstijgen en wegwezen en verder de bewoners ontzien. Eenmaal op hoogte staat alles in de cockpit gespitst richting Dover. Hop, het Kanaal over. Op het vasteland is er paradrop alom en bij het landen op Kortrijk zit een Citation ons op de hielen. We kunnen. Als we maar bij landing meteen van de baan verdwijnen. Doen we. We willen zo’n zakenjet toch niet tot een overshoot verplichten?
Neen. Britse Ale hebben we niet genuttigd, noch high tea & scones. Daarom smaakt het pintje weer thuis, en zeker een Rodenbach van ‘t vat, na zo’n uitstapje, bijzonder lekker.
Tekst en foto’s: Guido Bouckaert
