Wevelgem, 3 november 2014. Is het geen goed idee dat vliegclubs hun oubollige vloot gaandeweg vernieuwen? Natuurlijk zien we overal in het land, ULM en VLA de dienst uitmaken. VLA’s vliegen moeiteloos tot in Afrika, tot aan de Noordkaap, tot in Berlijn Tempelhof (alweer een tijdje gesloten, schande), maar ook zijn onze GA-vliegclubs nog steeds overdadig toegerust met Amerikanen van over de oceaan en Fransen van alhier, die dateren van halfweg de vorige eeuw.
Wij hebben vooralsnog de keuze. Willen we met vier er op uit, dan huren we op Wevelgem een Robin, en echt de OO-FWA is best een toffe kist; wàs een toffe kist. Eén en al alu en staal en een dino-panel, maar een kist die langzaam aan niet meer van deze tijden is. Gaan we er solo (Dirk Van de Ginste) of in duo erop uit, dan staat op Amougies een VL3, dat door de lucht spurt, als zat het mythische paard Pegasus het op de hielen.
Ook op Wevelgem is het bekaaid gesteld met de leeftijd van de GA-vloot onder de 5,7 ton. Geen vernieuwingsdrang, gewoon koud vasthouden aan proven technology terwijl het bedrijf Lambert op deze luchthaven toch mooie VLA’s in productie heeft, de Mission M106 en M108. Deze LSA is gebouwd rond een romp van gelast buizenframe van HSLA-staal (High Strength Low Alloy) met doek bespannen en het instrumentenbord is om vingers en duimen van af te likken, zó modern! Maar voor kunststof hebben de broers voor hun VLA niet gekozen …
“Ik ben groot en jij bent klein”. Willen wij als GA-vliegers daar niet vanaf? (Foto Serge Boussemaere) |
Er was een tijd dat een ULM vloog op twee assen. Dertig jaar later zijn de nieuwste producten heuse vliegtuigen en openen ze een venster op de toekomst. Dat je met deze nieuwe LSA’s kunt vliegen als geen één, toont de belangstelling die het Italiaanse leger toont voor de Millenium/Blackshape en de Turkse overheid die voor de opleiding eenzelfde belangstelling toont voor het Sloveense “ONE”.
Na op een dag in 2005 in Kunovice in Tjechië, te zijn geland, om vandaar met de auto naar de ZLIN-fabrieken te rijden in Ostrokovice, boorde ik mezelf een immense opportuniteit door de neus. Ik heb intussen al honderden keren geknarsetand omdat ik in Kunovice Airport op dat moment het prille begin van de Sportcruiser aan mij heb laten ontsnappen. Ik had maar naar de andere kant van het vliegveld hoeven rijden om daar de elegante kist te gaan bewonderen in het wiegje. Maar neen, ik begaf me naar ZLIN, waar ze nog steeds bijzonder knappe, heerlijke toestellen bouwen, maar ja, ze zijn och arme, in deze tijden, nog van alu en staal …
Stilaan zie je bij ons vliegclubs met een voorzichtig gemengde vloot, zoals Aeroclub Brasschaat met de Sportcruiser, Royal Zoute Aviation Club met een Texan 912ULS, Vliegclub Koksijde met Comco Ikarus C42B . Misschien moet ik bij onze traditionele vliegclubs eens gaan optekenen hoe het met hun vloot is gesteld. Of nog, … veel meer aandacht gaan besteden aan de VLA/LSA-clubs die ons land rijk zijn. Vele van die clubs liggen bij GA-vliegers niet in de bovenste lade, maar, geef toe, hun vliegtuigen zijn de tijden ver voorop. Wij, GA’ers vliegen nog in de vorige eeuw, terwijl VLA/LSA de fakkel overnam. Het wordt tijd dat we ons dat volop realiseren.
Intussen blijven onze GA-vliegclubs sleutelen aan hun verouderende vloot, een lap hier, een ander instrument daar, en o, ramp, een nieuwe motor van ’n kwart miljoen … Het zijn boeiende tijden want alles is in beweging, ook de vliegerij. Laten we maar ’s zien waar we met z’n allen daarmee uitkomen.
Of we daarmee uiteindelijk nog op onze regionale luchthavens zullen uitkomen met hun anti-GA-houding van +30€ landingstaksen en hun vele instructies per mail van wat mag en niet mag, wat resulteert in een onvriendelijke en bureaucratisch GA-beleid, is daarbij evenzeer de vraag.
Guido Bouckaert