In oktober 1944 nam de 139 Wing haar intrek op Melsbroek. Dit RAF-onderdeel bestond uit drie squadrons : het 98, 180 en 320 Squadron. Het 98 Squadron werd met zijn Mitchells na D-day ingezet als actieve bombardementsteun voor Geallieerde grondeenheden op hun weg naar Duitsland. Vanop Melsbroek werden tijdens de herfst, winter en lente van 1944/1945 vooral tactische missies ondernomen tegen bruggen en andere verkeersknooppunten in de Ardennen, Nederland en Duitsland.
Op vrijdagochtend 2 februari 1945 werden de vliegeniers van 98 Squadron gebriefd voor een raid op olieinstallaties in het Nederlandse Helden. Om 09.30 uur verliet een formatie van zes Mitchells de tarmac van Melsbroek. Boven Brabant vormden ze een combat box, de FW224 was nummer 3 in de formatie. Maar een klein half uur later, op een hoogte van zowat 3.000 meter, zagen de andere vliegeniers hoe deze machine een spoor van witte rook achterliet uit zijn stuurboordmotor. De Mitchell zakte uit de formatie, poogde deze nog even bij te houden, maar de bemanning besliste uiteindelijk om rechtsomkeer te maken en terug te keren naar Melsbroek. Maar het liep grondig fout. Even ten zuiden van Mechelen zag men de Mitchell hoogte verliezen. In een verschrikkelijke buiteling sloeg de machine te pletter bij het meer van Hofstade Bad. Op dat moment was het domein een Amerikaans legerkamp, maar reeds in 1942 werd het door de bezetter gebruikt als terrein waar ondermeer barakken in elkaar werden getimmerd. Hofstade Bad werd het domein van Bloso, dat er een uitgebreide sport-infrastructuur onderbracht en een sportmuseum.
De crash van de Mitchell zou aan één van de Belgen die in het Amerikaanse kamp tewerkgesteld was, het leven kosten: Benedikt Thomas, een automecanicien. Een andere burger raakte gewond. Voor de vierkoppige bemanning liep het ongeval ook fataal af: P/O Bruce I.H. Hicks RAAF (piloot), P/O George A. Winter (navigator), P/O Edward A. Bogan RAAF (radio-operator/boordschutter), F/S Albert Barker (boordschutter). Ze werden op de Everse begraafplaats ter aarde besteld, wat ook hun definitieve rustplaats werd. Voor de bemanning werd een monument opgericht.
Om de zestigste verjaardag van het gebeuren te herdenken wilde de Groepering Reserveofficieren Gewest Mechelen het monument restaureren en uitbreiden – er zou ook aandacht besteed worden aan de crash van de Halifax III HX267 HD-U van het 466 Squadron die op 28 mei 1944 bij Zemst neerstortte, en waar zeven bemanningsleden omkwamen (P/O Keith C. Page RAAF (piloot, +), Sgt Alouis J. Cox (boordwerktuigkundige, krijgsgevangen), W/O Joseph E. Browne RAAF (navigator, +), W/O Len W. Cain RAAF (bommenrichter, +), W/O W.W. Beavan RAAF (radio-operator, +), Sgt W. Impey (boordschutter, +), F/S W.J. Moody RAAF (boordschutter, +). Bloso van haar kant zorgde voor de financiering van het project. Het werd een uniek kunstwerk, ontworpen door Liliane Van Lierde: de silhouetten van de bemanningsleden werden levensgroot uit een ijzeren plaat gesneden.
Op zaterdag 5 februari 2005 werd dan de apotheose gevierd van al de inspanningen die de afgelopen maanden geleverd werden en dit in aanwezigheid van heel wat militaire en burgerlijke prominenten, familieleden van de bemanning van deze vliegtuigen die speciaal waren overgekomen uit Australië en Groot-Brittannië, alsook voorzitters en leden van nationale oudstrijdersverenigingen en belangstellenden.
Het kleine monumentje van weleer is uitgegroeid tot een volwaardig kunstwerk. De gedenkplaat vooraan, waarrond alles begon, werd uiteraard behouden waardoor de link tussen heden en verleden ook wordt geaccentueerd.
Info Alan Perry, 10 November 2018: My uncle Albert Barker died when the Mitchell FW224 crashed at Hofstade on 2nd February 1945. I have his DFM and aircrew war medals.
