Spitfire geborgen in Tillegembos

De eerste resten van het toestel werden al op 80 centimeter onder het oppervlak gevonden. Een groot deel van de Merlin 61-motor werd in stukken gevonden samen met delen van de ingedeukte cockpit waarin de archeologen zelfs nog een opgevouwen stafkaart vonden. Zoals op de foto te zien is, wordt er in de uitgegraven grond secuur te werk gegaan om niets te missen. Zowel met metaaldetectoren als met de hand wordt er gezocht naar alle mogelijk fragmenten.

Bij de duidelijk herkenbare gevonden onderdelen zat ondermeer de spinner. De propellorbladen zelf werden nog tijdens de oorlog onder het oog van de bezetter meegenomen door een landbouwer uit de buurt.

In de handen van Wim Huyghe zien we een vrij unieke vondst, het staartwiel van het toestel. Uniek, want door de impact van een crash wordt dit meestal afgebroken.

Nadat het duidelijk werd dat er niet veel meer te vinden was rond de plaats van de romp concentreerde het team in samenwerking met kraanman Patrick Doom op de vermoedelijke locatie van de vleugels. Met de hulp van de dieptedetectie van Bart Beckers kon men de boordwapens lokaliseren, zelfs al zaten ze bijna loodrecht in de grond. Op een diepte van ongeveer vier meter stoot het team uiteindelijk op een van die boordkanonnen. De meetpaal op de foto geeft een idee onder welke hoek het vliegtuig zich in de grond boorde. Dat dit kanon zo diep zat is te verklaren door de snelheid waarmee het naar beneden stortte. Ook door het hoge eigen gewicht boorden de boordwapens zich nog verder de grond in.

Ook een groot deel van de pantserplaat die zich achter de piloot bevond, overleefde de crash, een duidelijk bewijs dat deze massieve plaat zijn doel niet voorbij schoot. De eerste exemplaren van de Spitfire werden trouwens zonder deze bepantsering geleverd. Snel na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd het duidelijk dat de toevoeging van een dergelijke plaat een hoge prioriteit had.

Het onomstootbare bewijs dat het weldegelijk om het toestel van Edgard Dickerson gaat: een modificatieplaatje dat het serienummer APP 6S 149291 draagt. Op het plaatje is er verder ook te zien dat er twee modificaties zijn aangebracht in de korte loopbaan van het toestel. Het vliegtuig maakte de eerste vlucht op 18 juni 1942 en crashte op 7 september van datzelfde jaar. Deze ‘Spit’ werd gebouwd in de fabriek van Eastleigh (Hampshire), het huidige Southampton Airport in het zuidoosten van Engeland waar ook het eerste prototype van dit legendarisch jachtvliegtuig het luchtruim koos.

De vondst van de twee 20mm Hispano II boordkanonnen – waarvan één zo goed als intact – maakte het team bijzonder opgetogen. Ook de 0.50 kaliber Browning M2 machinegeweren werden gevonden, net als de bijhorende munitie. De explosieven werden tijdens de opgravingen op veilig afstand van het publiek bewaard en worden door DOVO vernietigd.

Vrijwilligers van de groep Huyghe-Decuypere, de archeologen van Raakvlak, de mensen van de provincie West-Vlaanderen en enkele ooggetuigen van de crash samen op de herinneringsfoto bij de vondsten van de dag.

De komende weken en maanden zullen de verschillende stukken opnieuw samengebracht worden. Het is de bedoeling dat er in de toekomst een tentoonstelling zal volgen met als blikvangers de motoren en de cockpit.