Doellandingen in Ursel

Maandagmorgen afspraak op het vliegveld. Het clubhuis zit afgeladen vol, want naast de doellandingen is de paasbrunch ook een vast ritueel op paasmaandag. Temidden al dat lekkers staat ook de inzet van de dag, een mooie trofee per categorie (normaal, taildragger, ULM en studenten)… samen met de eeuwige roem! Dit jaar was er trouwens ook een extra trofee voor de beste én mooiste landing.

De OO-VCU is vandaag het vliegtuig waarmee Rick De Smet –één van de piloten van het formatieteam The Victors– zijn kans zal wagen. Maar zoals gebruikelijke stappen we niet in vooraleer de Piper PA-28-161 Cadet aan een walk around te onderwerpen. Veiligheid eerst.

Deze Sportsstar Evektor is een van de laatste twee nieuwe aanwinsten van Vliegclub Ursel. Merk op dat voor de doellandingen de eerste vijftig meter op de de landingsbaan is onderverdeeld in vijf stukken van tien meter. Het eerste vak telde voor 100 punten, de volgende telden voor respectievelijk 80, 60, 40 en 20 punten. Landen na die vijftig meter of voor de volle witte lijn levert geen punten op. Benieuwd waar wij straks de wielen op de grond zetten.

"Hey Rick, no points for second place," klinkt het op de radio. Jurylid Steven heeft met de quote uit Top Gun een laatste woordje voor zijn collega Victor piloot als we hem passeren. "Challenge accepted"

Met een radio call laat Rick aan de jury weten dat hij er aankomt: "Oscar Oscar Victor Charlie Uniform, final runway 07, number 5, precision landing, first attempt."

Tussen de bomen naderen we de landingsbaan. Flaps neergelaten, naderingssnelheid net boven de stallspeed en zeker niet plat aanvliegen. Door het grondeffect blijft het toestel vlak voor de grond nog even zweven. De beste techniek is eigenlijk zoals marinevliegers die op een vliegdekschip landen. Die vliegen hoog aan om bij de ‘perfecte’ kabel neer te komen.

Rick doet de laatste correcties. Wielen op de grond, naar ons aanvoelen was de eerste poging alvast een heel goede. Want bij stuiteren telt de plaats van de laatste touchdown.

De jury houdt de punten goed bij. Naast punten voor de landing wordt elke deelnemer ook door de jury gequoteerd (radiocall, naleven operationele procedures, nadering en landing), deze punten geven de doorslag in geval van een ex aequo.

Na de eerste poging vervoegen we weer het circuit. Het is goed opletten voor ander verkeer want in totaal zitten we met vijf vliegtuigen in ons tijdsslot. Vliegclub Ursel is trouwens beperkt tot twintig opstijgbewegingen per uur. Opnieuw hetzelfde scenario van de eerste poging. Ik probeer goed op te letten, maar gok dat Rick ons in het tweede of derde vak aan de grond heeft gezet. Zijn het goede punten? Die worden pas bij het prijsuitreiking bekendgemaakt. Spannend.

Ook Luc De Smet –de vader van ‘mijn’ piloot Rick– neemt deel aan de doellandingswedstrijd. Hier zien we hem met de taildragger EAA Super Acro Sport (OO-80). Daarnaast ging hij ook de uitdaging aan om met OO-VCU een poging in de normal categorie te doen. Voor Rick maakt het niet uit waar eindigde: "als het maar voor mijn pa is." Bij de Taildraggers eindigde Luc op de vierde, in de gewone categorie ook op plaats vier.

Zelf kon ik door familieverplichtingen de prijsuitreiking niet bijwonen. Maar kort na 16.30 uur krijg ik nog een bericht van Rick. Hij won de doellandingswedstrijd! Met twee landingen in de 80 punten zone en een quotering van vijf op de eerste en drie op de tweede landing werd hij de winnaar. Zou ik voor de goede ballast gezorgd hebben? Bij deze stel ik mij weer kandidaat als ‘ballast’ voor volgend jaar.