Frank Denis van Aeroclub Brugge blijft aan de grond

“Vroeger heb ik de ganse wereld afgereisd voor mijn werk maar dat zegt me nu steeds minder en minder. Ook het feit dat ik in een vijftal maanden tijd een paar leeftijdsgenoten heb verloren zet een mens aan het denken. Let op hoor! De vliegsport is helemaal niet gevaarlijk. Als je de regels volgt gaat het niet mis, maar meestal is het opletten voor anderen. Natuurlijk zijn er soms wel cowboys maar die vliegen er –letterlijk dan- uit”.

 “Ik heb 980 vlieguren in mijn logboek staan. De eerste solovlucht dat ik mocht doen was in Antwerpen in 1966. Maar daarvoor had ik al wat ervaring kunnen opdoen bij het leger. Ik zat bij Koninklijk Militaire School in 1954 en mocht zo af en toe meevliegen met een kolonel. Ook in mijn vrije uren in de kazerne bracht ik heel wat tijd door in een Linktrainer”.

“Toen ik van Antwerpen naar Brugge moest verhuizen om de fabriek van FN Herstal te komen leiden in Brugge was heen-en-weer naar Antwerpen geen praktische oplossing. Wevelgem en Sint-Denijs-Westrem lagen op 45 km van Brugge, en op het vliegveld van Oostende was sportvliegerij geen prioriteit. Het waren de “Golden Sixties”, het oprichten van een vliegclub in Brugge moest dus mogelijk zijn. Het idee was gelanceerd en het werd positief onthaald door ondermeer Michel Van Maele, de toenmalige burgemeester van Sint-Michiels, die altijd wel geïnteresseerd was in een nieuw project voor zijn gemeente. Na een eerste prospectievlucht werd een terrein gevonden op de plaats waar nu de Expressweg ligt. De ambtenaren uitten hun scepticisme, reageerden bureaucratisch en zagen alleen problemen zonder naar oplossingen te zoeken. Geluidshinder en de waarde van de gronden waren toen reeds de dooddoeners”, weet onze gesprekspartner.

Een eerste prospectievlucht boven Sint-Michiels, samen met voorzitter ir. Frank Denis, Piloot Raf De Vylder en Michel Van Maele, burgemeester van Sint-Michiels. (Foto via Frank Denis)

“Langzaam begonnen we te denken om het vliegveld Ursel te gebruiken. Dankzij mijn goede connecties bij de Luchtmacht hebben we de concessie te pakken gekregen. We waren de allereerste burgerclub die zoiets kon waarmaken. In een paar maanden was het idee een echte club geworden”.
“Ondertussen is er bij de ‘groenen’ veel protest rond onze aanwezigheid hier. Maar dat is een heel ander verhaal… Dat was hier vroeger precies een pretpark. Duizenden zijn hier vliegtuigen komen kijken en vele rijen wachtende om een luchtdoop te maken”.
Ondertussen is het echt tijd voor Frank zijn laatste vlucht. De clubleden wuiven hem uit.

Hij doet zijn laatste controle van het vliegtuig, het neuswiel, het oliepeil. “Dit is mijn favoriete toestel. De OO-KAJ oftewel de Oscar Oscar Kilo Alpha Julliet. Vroeger hadden we zeven toestellen, maar nu worden ze allemaal van de hand gedaan, ik heb bij de aankoop goed bestudeerd wat we moesten aankopen. Dit type was bijvoorbeeld veiliger bij een eventuele noodlanding, ook het cockpitdak kon gemakkelijk los. Nu de jeugd noemt deze vliegtuigen niet meer sexy, maar wat is sexy hé. Alles moet flitsender, maar deze toestellen vliegen ook nog zeer goed. Achja, de generatiekloof is duidelijk, de raad van een ‘oudje’ durven ze al eens in de wind slaan”.

De laatste keer gaat Frank langs het clubhuis van Aeroclub Brugge en blikt nog even terug naar de oprichting van de club in Ursel: “Eerst mochten we alleen oefenen op het veld en mochten de toestellen er niet gestald worden. Uiteindelijk zijn de beperkingen versoepeld, we mochten een caravan zetten en een radiowagen plaatsen. Maar alles op wieltjes, want het leger moest binnen de 24 uur het vliegveld kunnen gebruiken, we zaten volop in de Koude Oorlog”. De laatste vlucht van Frank bracht hem van Ursel naar Brugge, Blankenberge, Knokke, Sint-Niklaas, Gent en voor de laatste keer terug op de tarmac van Ursel.