Storm Tide 2: geëvacueerd ter land, ter zee en in de lucht

Oefening Storm Tide werd uitgevoerd door de Lichte Brigade en is samengesteld uit het Bataljon 12 Linie Prins Leopold – 13 Linie (Spa), het 2 Bataljon Commando’s (Flawinne), het 3 Bataljon Parachutisten (Tielen), de Special Forces Group (Heverlee) en de trainingscentra voor Commando’s (Marche-les-Dames) en Parachutisten (Schaffen). De Luchtcomponent was aanwezig met vier transportvliegtuigen C-130 en een detachement A-109 helikopters. Ook de medische component leverde hun bijdrage.

Aan de oefening namen ook buitenlandse militairen deel, zo waren er ook Duitse para eenheden ingezet op West-Vlaamse bodem en werden er Franse en Nederlandse troepen ingezet.

Op bovenstaande foto zien we een gecamoufleerde Ilti-jeep, in de gewone eenheden meestal vervangen door een Lynx of Dingo terreinwagen. Maar bij de verkenners is dit nog steeds het geliefde alle terreinvoertuig. In de belegerde stad Oostende gingen ze expats oppikken die niet op de verzamelplaats (of in het jargon "RC point") geraakten.

Evacuatie uit Oostende onder begeleiding van een compagnie van het tweede bataljon commando’s uit Flawinne. Van verschillende verzamelpunten in de stad gaan we te voet naar de haven. Onder begeleiding gaan we vlot door het verkeer. De Commando’s houden iedere straathoek in de gaten. Ze verwachten actie… en wij ook na het wachten. Natuurlijk kregen we ook heel wat bekijks. Zo staan in de bekende (en beruchte) Langestraat een paar dames buiten hun zaak naar de "schoane joengens" te kijken. Ze stonden te wachten tot ze iets met hen zouden doen. Tussen die jongens ook enkele prille tachtigers. Oud-Paracommando’s zo blijkt. Allemaal lid van de vriendenkring paracommando Oostende die met veel plezier nog eens meegaan met een ‘uitstapje’ zoals vandaag.

Aangekomen aan de haven. Alle expats worden in groepjes van 8 onderverdeeld om in de rubberboten te stappen om ons over te brengen naar het hoofdkwartier op de Oosteroever. De compagnie houdt de machinegeweren nog altijd in de aanslag, maar voorlopig is alles rustig. De eerste groep steekt over en wij wachten geduldig tot de boten terug zijn. Aan de overkant klinken geweerschoten, even daarna hangen A109BA helikopters boven Oostende om luchtsteun te geven aan de troepen die contact hebben gemaakt met de rebellen.

Later op de middag gaat het met de Zodiacs naar het strand van Raversijde. We kregen allemaal een reddingsvest en na de nodige veiligheidsinstructies kunnen we instijgen. We beginnen stipt met inschepen, al gaat dat van de para’s iets vlotter dan het bont allegaartje burgers. Ondertussen zijn een paar collega reporters vertrokken om de actie vanaf het strand te volgen… Voor hen geen nat pak. Wij worden ondertussen gewaarschuwd dat ‘kniehoogte’ in het water, misschien wel nog iets hoger kan zijn. Na een klein half uurtje varen maken de bootbegeleiders zich klaar. Nog één minuut en we staan op het strand. Maar dat lijkt nog enkele honderden meters ver… ze schakelen een versnelling hoger. De topsnelheid ligt trouwens op bijna 40 km per uur. We varen met de 12 Zodiacs op een lijn. Een indrukwekkend zicht.

Op onze uitnodiging stond aangepaste kledij voorzien. Dat was ik zeker… maar niet om kniehoog in het water te springen. Een Zodiac met zo’n diepgang kan niet tot op het strand natuurlijk. De bootbegeleiders, de manschappen van het Geniebataljon uit Burcht en de begeleidende commando’s doen hun best om de boot zo dicht mogelijk op het strand te krijgen. Maar een nat pak tot een flink stuk boven de knie is niet te vermijden…

Te voet naar luchthaven, het sop staat in de bottines. Gelukkig is het maar tien minuten stappen naar de luchthaven… of dat dachten we toch. Enkel met een speciale badge mag je binnen. Die had ik wel gekregen eerder op de dag, maar het grootste deel van de expats had er geen en werd door een ijverige veiligheidsagente tegengehouden. We moeten daarop verder stappen naar de ingang naast de VIVES Boeing 727. Ondertussen valt de duisternis. Een camouflage uitrusting kan duidelijk niet winnen van een fluojas. Al maken de militairen zich wel met een glimlach sterk dat ze van dat bij een echte evacuatie niets zouden van aantrekken… Gedurende de dag werden we al verschillende keren gecontroleerd en geteld.

Eindelijk zetten we voet op de luchthaven. In een oude onderhoudsloods worden de namen nog eens gecontroleerd en krijgen we een van de twee vliegtuigen toegewezen. We krijgen een beker kippensoep en eten we wat het c-rantsoen schaft. De vriendenkring van de para’s eten met veel smaak en zijn duidelijk bedreven in het aanmaken van hun esbitvuurtjes. Ze maken ook de ‘gewone’ burgers wegwijs hoe we dat kostje kunnen opwarmen.

Iedereen raakt wat opgewarmd, sommigen waren voorzien op een nat pak en trekken iets droog aan. Anderen proberen kousen en broeken uit te wringen. We zien zelfs deelnemers hun voeten wat opwarmen aan het vuurtje uit het noodrantsoen. Ook voor mezelf is het even vloeken. Dat reservepaar kousen waar ik in m’n achterhoofd aan dacht had ik toch beter in de fototas gestopt. Het blijft soppen in de schoenen.

Iedereen verzamelen. We krijgen een veiligheidsbriefing van de C130 bemanning. Tenslotte wordt iedereen per vliegtuig opgesteld in twee rijen, worden de namen afroepen en we zijn klaar. De eerste C-130 komt onze richting uit. Ze taxiën van Apron 1 naar Apron 3.

Even later stopt ook het tweede vliegtuig voor de loods. Met draaiende motoren ‘instijgen’ is ook een uniek gegeven voor mezelf. We krijgen allemaal een plaatsje in de netten die in een Hercules voor een zitje moeten doorgaan. Gelukkig is het voor ons geen uren durende vlucht naar ons thuisland.

De lichten gaan uit en een groenachtig licht zal de cabine een beetje verlichten. De motoren daveren, die oordopjes die we kregen voor het instappen waren geen overbodige luxe. We daveren over de startbaan en klimmen snel de donkere nacht in. Een flauwe bocht naar links en we zitten boven zee om koers te zetten naar eindbestemming. Mijn kortste vlucht ooit… stipt vijftien minuten na take-off komen we met een niet bepaald zachte landing neer op de landingsbaan van basis Koksijde. Ons deel van de oefening zit erop we zijn veilig in ons ’thuisland’ geraakt.

Onze luchttaxi gaat terug naar Oostende, klaar voor de volgende opdracht. De ganse week werd er intensief gevlogen van ’s morgens vroeg tot ’s avond laat. Ook voor Koksijde was het een drukke dag. Bij opbouwen van de troepenmacht werden er bijvoorbeeld op maandag alleen al veertien vluchten uitgevoerd om het nodige materiaal in te vliegen.

Oostende werd door enkele luchtvaartliefhebbers een weekje omgedoopt tot "Ostend Air Force Base". Van zondag tot vrijdagmiddag stonden 4 toestellen op Apron 1 klaar om heel wat vluchten uit te voeren. Naast evacuaties naar Koksijde waren er ook stormlandingen op Luik en Maastricht en tenslotte ook in Wevelgem waar ze zelfs een koninklijke demonstratie mochten geven.